Steckenpferdreiter Fountain

Deze fontein werd in 1978/79 gemaakt door de Osnabrücker beeldhouwer Hans Gerd Ruwe. Met de figuur van een stokpaardrijder herinnert het centrale bronzen beeld aan de traditie van het jaarlijkse stokpaardrijden in Osnabrück. Van 1980 tot 2013 stond de fontein bij de Osnabrücker Stadthalle. Bij de verbouwing van de hal werd de fontein gedemonteerd en gerestaureerd. In 2015 kreeg hij zijn huidige plaats bij de meer dan 700 jaar oude Katharinenkirche.

De beeldhouwer Hans Gerd Ruwe

In zijn geboortestad Osnabrück zijn talrijke werken te vinden van de beeldhouwer Hans Gerd Ruwe (1926-1995), meestal uitgevoerd in brons. Van de meestal grote en veelvormige werken is de "Bürgerbrunnen" op de Platz des Westfälischen Friedens waarschijnlijk het bekendst, maar ook de "Waschfrau" op het Vitihof of het "Tiergericht" in de dierentuin behoren tot zijn werken. Andere creaties van Ruwe zijn bijvoorbeeld te vinden in Bad Iburg, Gütersloh en Quakenbrück.

De stokpaardentocht

Ter herinnering aan de proclamatie van de Vrede van Westfalen organiseert de stad sinds het midden van de 20e eeuw elk jaar rond 25 oktober de zogenaamde stokpaardentocht voor de kinderen van de vierde klassen van Osnabrück. Dit gaat gepaard met een kinderfeest in het centrum van de oude stad. De eerste keer dat de kinderen met hun zelfgemaakte stokpaardjes paradeerden, was ter gelegenheid van de 300e verjaardag van het vredesverdrag op 22 oktober 1948. Deze terugkerende traditie zet op speelse wijze een teken voor tolerantie en vreedzaam samenleven. In de scholen worden de kinderen voorbereid op deze bijzondere gebeurtenis met historische achtergrondinformatie en instructies voor het bouwen van hun stokpaardje. De optocht door de stad leidt de ongeveer 1400 ruiters onder leiding van stadspijpers met hun kleurrijke papieren hoeden naar het stadhuis. Daar krijgt elk kind van het hoofd van de stad Osnabrück een suikerkrakeling. Daarna wordt gezamenlijk het stokpaardjeslied gezongen. Een vuurwerk op het plein voor het stadhuis sluit het feest af.

Het stokpaardjeslied

Naast een nieuwere versie van componist Stephan Rodefeld is er het traditionele stokpaardjeslied van Anke Kiehl en Tilo Schwutke uit 1994, dat de kinderen zingen tijdens het rijden op hun stokpaardjes:

Wij ruiters gaan door Osnabrück en zingen voor de vrede.
Wij ruiters gaan door Osnabrück, dat is een sterk stuk.
Wij schreeuwen hard en rijden hard als we willen.
Wij ruiters gaan door Osnabrück, dat is een sterk stuk.

Er zijn hier zoveel mensen die allemaal zo verschillend zijn,
maar dat brengt ons niet van de wijs, we zijn helemaal geen vreemden!
Ik ben groen, jij bent geel, zij is rood, hij is blauw, want deze wereld is kleurrijk.
We rijden door Osnabrück, dat is een sterk stuk.

Ik hou van blauw, jij van geel, zij is dol op violet,
en het is fijn als we met velen zijn, dan zijn we bont!
Ik ben groen, jij bent geel, zij is rood, hij is blauw, want deze wereld is kleurrijk.
Wij ruiters gaan door Osnabrück, dat is een sterk stuk.

De vierde strofe komt overeen met de eerste.

Historische achtergrond van het stokpaardrijden

De historische achtergrond van het stokpaardrijden gaat terug tot de legende van een gebeurtenis in Neurenberg in 1650. Volgens de legende reden jongens op hun stokpaardjes naar de delegatie van de keizer en vroegen om een aandenken voor de vrede. Historisch gedocumenteerd zijn vierkante munten van de keizerstad Neurenberg uit dit jaar.
De twee Emslandse dichters Clara en Emmy von Dincklage namen het verhaal in 1875 over en transponeerden het naar Osnabrück. Hun verhaal "Die Steckenpferd-Reiter" (De stokpaardrijders) vormt zo de basis van dit Osnabrücker gebruik.